‘ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ သတိျပဳရမည့္ အခ်က္မ်ားအေပၚ အၾကံျပဳခ်က္’
တိုင္းရင္းသားမ်ား (လူနည္းစုမ်ား) ၏ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေတြ႔အၾကံဳကို တင္ျပလုိက္ပါသည္။ သင္ခန္းစာ ယူစရာရွိလွ်င္ ယူပါ၊ ပစ္ပယ္စရာရွိလွ်င္ ပစ္ပယ္ပါ၊ ဗဟုသုတအေနျဖင့္ တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရာတြင္ မိမိကိုယ္ကို မိမိရပ္တည္ျခင္းထက္ ျပည္မရွိ အဖြဲ႔အစည္းအေပၚ ပိုမို အားထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံညီလာခံအစတြင္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း တုိင္းရင္းသားမ်ားက မိမိတုိ႔ အမ်ဳိးသားခ်င္းအေပၚ အထူး အမွီသဟဲ ျပဳၾကသည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ရွမ္းျပည္တြင္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ရွမ္းျပည္ ျပည္သူ႔ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ (ရပလ) သည္သာ ျပည္မရွိ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပဳခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ ျပည္မႏွင့္ ပိုမိုရင္းႏွီးလာၿပီး ျပည္မႏွင့္ ႏုိင္ငံေရး အဆက္အသြယ္လုပ္ကာ မဟာမိတ္အဖြဲ႔၊ လက္ေအာက္ခံအဖြဲ႔အျဖစ္ ဆက္သြယ္ ခံယူလာၾကသည္။ နဂို ျပည္မရွိ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔မ်ားလည္း ထုိနည္းတူစြာပင္၊ ဤျဖစ္ရပ္မ်ားက တုိင္းရင္းသား ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အားကုိးလိုစိတ္ အားနည္းလ်က္ရွိေနၿပီး ေရရွည္တြင္ ခန္းေျခာက္သြားႏုိင္သည္ကို ျပေနသည္။ တုိင္းရင္းသားမ်ားထဲတြင္ လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္ ပထမအၾကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ ရခုိင္ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕ တသီးပုဂၢလအျဖစ္ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္ကို လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီး ပထမအၾကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲစာရင္းတြင္ ေတြ႔ရွိရသည္။
၁၉၅၆ ခုႏွစ္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ရခိုင္အမ်ဳိးသားမ်ားက ရခုိင္တုိင္းရင္းသားမ်ား ညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႔ (ရတည) အေနျဖင့္ ျပည္မရွိ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ မေပါင္းဘဲ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္ကို ေတြ႔ရွိရသည္။ ဤလုပ္ရပ္က တုိင္းရင္းသားပါတီတရပ္သည္ မိမိဘာသာမိမိ ေျခေထာက္ေပၚ ရပ္တည္ႏုိင္ေၾကာင္း ျပသလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲတြင္ မြန္ျပည္သူ႔တပ္ဦးကလည္း မိမိဘာသာ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။
တုိင္းရင္းသားပါတီ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ႐ုပ္လံုးသည္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ ဖဆပလ အကြဲတြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာသည္။ ေဆြ-ၿငိမ္း (တည္ၿမဲ) အုပ္စုဝင္ ေဒါက္တာေစာလွထြန္း (ကရင္ျပည္နယ္ဝန္ၾကီး)၊ ဦးဇန္ထားဆင္ (ကခ်င္ျပည္နယ္ဝန္ၾကီး)၊ ဦးရွိန္ထန္း (ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဝန္ၾကီး)၊ ေစာေအာင္ဒင္ (ပါလီမန္အတြင္းဝန္-ပင္လယ္ေရေၾကာင္း)၊ ဦးထြန္းေအာင္ (ခ်င္းေရးရာ)၊ ေစာခ်စ္သန္း (ကရင္ျပည္နယ္)၊ ဒူးဝါးလဝမ္ (ကခ်င္ျပည္နယ္) တုိ႔ ဖဆပလအဖြဲ႔မွ ႏုတ္ထြက္ခဲ့သည္။
၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၄ ရက္ေန႔တြင္ အသစ္ဖြဲ႔စည္းလုိက္ေသာ သန္႔ရွင္းဖဆပလအဖြဲ႔တြင္ ဝန္ၾကီးသစ္ ၅ ဦးမွာ ေစာလူလူ (ဖာပြန္အေရွ႕ပိုင္းလူမ်ဳိးစု၊ ကရင္ျပည္နယ္ဝန္ၾကီးဌာန)၊ ဒူးဝါးေဇာ္ရစ္ (ျမစ္ၾကီးနား၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ ဝန္ၾကီးဌာန)၊ ဦးေက်ာ္မင္း (စစ္ေတြ၊ ဘ႑ာေရးဝန္ၾကီးဌာန)၊ ဦးေမာင္ေက်ာ္ဇံ (စစ္ေတြအလယ္ပိုင္းလူမ်ဳိးစု၊ တရားေရးဝန္ၾကီးဌာန)၊ ဦးေရႊၾကိဳင္ (သံတြဲလူမ်ဳိးစု၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဝန္ၾကီးဌာန) ႏွင့္ ဝန္ၾကီးေဟာင္းမ်ား စဝ္ခြန္ခ်ဳိ (ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ဝန္ၾကီး)၊ စဝ္ဝÀ (ကယားျပည္နယ္ဝန္ၾကီးဌာန)၊ ဦးဇာရဲလွ်ံ (ခ်င္းေရးရာဝန္ၾကီးဌာန)၊ ဦးေအာင္ပ (ေရေၾကာင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပေလေၾကာင္းဌာနႏွင့္ က်န္းမာေရးဝန္ၾကီးဌာန)၊ စဝ္ထြန္းေအး (လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ အမ်ဳိးသားမွတ္ပံုတင္ဝန္ၾကီးဌာန) တုိ႔ တုိင္းရင္းသားမ်ား ပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၆ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ အိမ္ေစာင့္အစုိးရက က်င္းပေပးေသာ အေထြေထြ ေရြးေကာက္ပြဲၾကီးတြင္ တည္ၿမဲအုပ္စုဝင္ တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးမ်ားက တည္ၿမဲအႏုိင္ရရွိေစရန္ တုိင္းႏွင့္ ျပည္နယ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ကရင္-ကခ်င္ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ မဲထည့္ခိုင္းျခင္း၊ မဲလိမ္ျခင္း၊ မဲခိုးျခင္းမ်ားကို စစ္အာဏာသံုး၍ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ၎ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ တပ္မေတာ္တြင္းမွ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္မႉးၾကီး၊ ဒု-ဗိုလ္မႉးၾကီးမ်ားကို တပ္မေတာ္မွ အၿငိမ္းစားေပးျခင္း၊ အရပ္ဘက္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္။
ဤကဲ့သုိ႔ ျပည္မရွိအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သန႔္ရွင္း (ပထစ)၊ တည္ၿမဲ (ဖဆပလ)တုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းခဲ့သည့္အတြက္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႔မွစ၍ ၁၆ ရက္ေန႔အထိ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ စားၿမိန္ရိပ္သာတြင္ က်င္းပေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား အစည္းအေဝးသုိ႔ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ခ်င္းဝိေသသတုိင္းတုိ႔မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ ျပည္နယ္ေပးမည္ဟု ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုထံမွ ကတိရထားေသာ မြန္ႏွင့္ ရခုိင္တုိ႔မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၊ စုစုေပါင္း ၂၂၆ ဦးႏွင့္ ေလ့လာသူေပါင္း ၁ဝ၄ ဦး ညီလာခံတက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ တန္းတူေသာ ျပည္ေထာင္စုမူကို သန္႔ရွင္း (ပထစ)၊ တည္ၿမဲ (ဖဆပလ) အဖြဲ႔တုိ႔က လက္မခံလုိၾကသျဖင့္ သန္႔ရွင္း (ပထစ) ဝန္ၾကီး ဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္ႏွင့္ ခ်င္းဝန္ၾကီး ဇာရဲလ်န္တုိ႔က သန္႔ရွင္း (ပထစ) မူအရ တန္းတူေသာ ျပည္ေထာင္စုမူကို ဆန္႔က်င္ၾကသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေအစိုးျမင့္ကလည္း ညီလာခံတက္ေရာက္ၿပီး တည္ၿမဲ (ဖဆပလ) မူအရ သြယ္ဝိုက္ေသာနည္း၊ တုိက္႐ိုက္နည္းမ်ားျဖင့္ ဆန္႔က်င္တုိက္ခိုက္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ အေျခအေနမလွ၍ ေနာက္ဆံုးတာဝန္ယူထားေသာ ျပည္နယ္မ်ား ညီၫြတ္ေရးအဖြဲ႔၏ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲေရးအဖြဲ႔မွ ႏုတ္ထြက္ခဲ့သည္။ ျပည္နယ္မ်ား ညီလာခံတြင္ တည္ၿမဲ (ဖဆပလ)ႏွင့္ မဟာမိတ္ျပဳ ေဆာင္ရြက္ေနေသာ ကခ်င္အမ်ဳိးသား ကြန္ဂရက္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ဦးဇန္ထားဆင္၊ ဒူးဝါးေဇာ္လြန္းတုိ႔က တည္ၿမဲ (ဖဆပလ) ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဆန္႔က်င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။
ေဖာ္ျပလုိသည့္အႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိး အဖြဲ႔အစည္းမ်ားသည္ ျပည္မရွိ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လွ်င္ သတိထားရန္ လိုသည္။
(၁) လက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႔အစည္းအေနျဖင့္ ပူးေပါင္းျခင္း၊
(၂) မဟာမိတ္ျပဳျခင္း၊
(၃) တပ္ေပါင္းစုတြင္ ဝင္ေရာက္ျခင္း။
ယင္းတုိ႔အနက္ (၁) ႏွင့္ (၂) သည္ မိမိတုိ႔၏ တုိင္းရင္းသား အခြင့္အေရးမ်ား ဆံုးရံႈးမည္။ အမွတ္ (၃) ျဖစ္သည့္ တပ္ေပါင္းစုျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းျခင္းသည္ တပ္ေပါင္းစုအတြင္း တူညီေသာ အခြင့္အေရး ရရွိျခင္းေၾကာင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရန္ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။ တပ္ေပါင္းစုနည္းျဖင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွသာ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း မွန္ကန္ေပမည္။ တပ္ေပါင္းစုအတြင္း အဖြဲ႔ဝင္အျဖစ္ ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႔တုိင္းသည္ ၾကီးသည္ငယ္သည္ မခြဲျခားဘဲ တူညီေသာ အခြင့္အေရး ရရွိၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သတိျပဳရမည္မွာ တပ္ေပါင္းစုအတြင္း အင္အားၾကီးေသာ အဖြဲ႔က အဖြဲ႔ၾကီး ေရာဂါတက္ၿပီး တပ္ေပါင္းစုကို ခ်ဳပ္ကိုင္ခ်ယ္လွယ္ရန္ ျပဳလုပ္တတ္သည္။ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ တပ္ေပါင္းစုလည္း ဇိဝိန္ခ်ဳပ္ ပ်က္စီးသြားရေတာ့သည္။
တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုေနာက္ပုိင္း ေရြးေကာက္ပြဲဥပေဒအရ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ခြင့္ဥပေဒ ထြက္လာေသာအခါ မိမိတို႔လူမ်ဳိးအလိုက္ ပါတီေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ ေပၚလာၿပီး အားလံုးနီးပါး ျပည္ေထာင္စု တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (UNLD) ကို ပူးေပါင္းဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕တုိင္းရင္းသား ႏုိင္ငံေရး ေဆာင္ရြက္သူမ်ားသည္ ျပည္မပါတီတြင္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ အနည္းစုသာ ျဖစ္ပါသည္။
နဝတ က်င္းပေပးခဲ့ေသာ ၁၉၉ဝ ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိး ႏိုင္ငံေရးပါတီ ၁၈ ဖြဲ႔ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ရာတြင္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေပါင္း ၆၇ ေယာက္ ရရွိခဲ့သည္။ ဤျဖစ္ရပ္သည္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ျပည္မရွိ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားအေပၚ မမီခိုဘဲ မိမိအမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားတပ္ေပါင္းစုတြင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္း၏ အႏွစ္သာရကို သိရွိခဲ့ၾကရသည္။ မိမိတုိ႔၏ လူမ်ဳိးမ်ားအေပၚႏွင့္ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားအခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရန္ ဆႏၵမ်ဳိးေစ့ခ် ေဆာင္ရြက္ျခင္း အခြင့္အလမ္းႏွင့္ အက်ဳိးေက်းဇူး ရလဒ္ေကာင္းကို သိရွိလာသျဖင့္ ဆက္လက္၍ ဤလုပ္ငန္းစဥ္အတုိင္း ေဆာင္ရြက္သြားၾကမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
ျပည္မပါတီ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရာတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား ပါတီႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး အက်ဳိးကို ေဆာင္ရြက္လိုေသာ္လည္း မိမိတို႔ပါဝင္ေနေသာ အဖြဲ႔အစည္း၏ လမ္းစဥ္အတုိင္းသာ လုိက္လုပ္ရသည္ျဖစ္၍ မိမိဆႏၵရွိ လုိလားေသာ တုိင္းရင္းသားကိစၥမ်ားကို အျပည့္အဝေဆာင္ရြက္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခအေနကို ေတြ႔ရွိရသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ျပည္မႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ ပါတီမ်ား၊ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အေတြ႔အၾကံဳအရ သိရွိခဲ့ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ေတာင္ၾကီးတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ ျပည္နယ္မ်ား ညီလာခံတြင္ ပထစတုိင္းရင္းသားဝန္ၾကီးမ်ား၊ ဖဆပလ (တည္ၿမဲ) ဝင္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ မိမိတုိ႔ ပါဝင္ေနေသာ ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ လမ္းစဥ္အတုိင္း ေျပာဆုိလုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္မ်ားက ထင္ထင္ရွားရွား သာဓကျပလ်က္ ရွိခဲ့သည္။
နိဂံုးခ်ဳပ္အေနျဖင့္ တင္ျပလုိသည္မွာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားသည္ မိမိတို႔ တိုင္းရင္းသား အက်ဳိးစီးပြားကို ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အားကိုး၍ တုိင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္းျခင္းသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေပသည္။ ျပည္မရွိ ပါတီမ်ားႏွင့္ သာတူညီမွ်ေသာ အခြင့္အေရး၊ တုိင္းရင္းသားမ်ား ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို ေဆာင္ရြက္ႏုိင္မႈအေပၚ ေလ့လာသံုးသပ္ တပ္ေပါင္းစု ဖြဲ႔စည္းပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္သင့္ပါေၾကာင္း။
တင္ျပသူ
ႏုိင္ေငြသိမ္း
(တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ႏုိင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈတြင္ ဆယ္စုႏွစ္ ၄ စု ပါဝင္ခဲ့သူ)
No comments:
Post a Comment